"JA tu mieszkam, JA tu rządzę"

Przerost treści nad formą, to u nas chleb powszedni. Umiecie sobie wyobrazić, że tak na dobrą sprawę nie jesteście w stanie powiedzieć, jak wygląda osoba, z którą mieszkacie pod jednym dachem przez większą część życia?

Ja nie wiem, jak wygląda twarz mojego ojca. Od lat nie patrzę w jego stronę i od lat praktycznie się do niego nie odzywam, niestety z licznymi wyjątkami, kolejnej 'ostrej' wymiany alkoholickich spostrzeżeń i zapatrywań na życie.

Od lat nie przyglądałam się jego twarzy. Z pełnym rozmysłem i zamierzeniem. To taki cichy sposób walki. Mały bunt. Nie wiem jak wyglądasz, więc nie muszę na ciebie uważać. Dziecinne podejście do problemu, które całkiem nieźle obrazuje bezsilność jaką czuję nie jeden raz. Bezsilność, która okrywa całego człowieka szczelnym kokonem i odbiera siły na jakiekolwiek działanie. Odbiera też wiarę w siebie, swoje umiejętności i możliwości. Wysysa energię i zapał.

Nie, nie umiem powiedzieć jak teraz dokładnie wygląda twarz mojego ojca, ale za to jego głos mam tak głęboko wyryty w swojej osobie, że jedno słowo potrafi mnie wyciągnąć z najgłębszego snu i ustawić mnie na "czuwanie". Nasłuchiwanie i wsłuchiwanie się w najdrobniejszy szelest i hałas. Wydobywanie tych określonych i specyficznych. Dźwięk, który jak nic innego, potrafi wszcząć w moim organizmie alarm stawiający w gotowości wszystkie zmysły.

Tak, dziś jest wieczór pod hasłem: JA tu mieszkam, JA tu rządzę... zbyt mało alkoholu na przyzwoitą awanturę, zbyt wiele by zamknąć podły pysk i zaszyć się w swojej śmierdzącej norze, przez którą pół domu cuchnie. Czasem, czasem, myślę, że gdybym wiedziała ile potrzeba mu jeszcze alkoholu, do tego aby zamilkł raz na zawsze, pojechałabym mu go przywieźć i siedziała przy nim aż wypił by wszystko do ostatniej kropelki, nawet jeśli w tym celu musiałabym się zadłużyć, i czasem myślę, że nie miałabym do tego ani skrupułów, ani obiekcji. Nie po tych wszystkich latach. Tyle, że... nikt tego nie jest w stanie określić.